Życie jako całość – Bert Hellinger

„Życie ma początek i koniec. Jednak tylko dla nas. Życie płynie bez końca, niezależnie od niepoliczonych, którzy mają je na krótko, których ono porywa i znów zostawia, w których wchodzi i z których znów wychodzi.

Tak może myślimy. Czy jednak w ten sposób czynimy zadość jego tajemnicy?

Ponieważ rozwijamy się z czegoś, co już żyje. My kontynuujemy to życie, lub dokładniej, ono kontynuuje się w nas i przez nas w wielorakiej postaci.
Najdoskonalej we własnych dzieciach, ale też przez wszystko, czego na żywo doświadczamy i co kształtujemy, przyjmujemy, pomnażamy i przekazujemy dalej.

Dlatego życie jest nie tylko stare i działa od pradawna, rozwija się ono i odnawia stale. Rośnie nawet tam, gdzie przemija. Albowiem to co już było, działa dalej, nawet wtedy gdy wydaje się minione i martwe.

Życie ogarnia dlatego też wszystko, co określamy jako nieożywione, ponieważ to też przygotowuje to co żywe, służy za podstawę i warunek i dlatego włączone jest w proces życia.

Trzeba pamiętać o czymś jeszcze. Życie jest we wszystkim takie samo. Wydaje się nam różne, na przykład w roślinie, zwierzęciu i w nas. Jednak wszystko co żywe nie służy sobie samemu, nie dla siebie istnieje, lecz jest odniesione do innego żywego, którym się żywi, któremu służy i dla którego służąc całości ustaje, przemija i przez to robi miejsce nowemu życiu i je żywi.

Rzeczywiście żyje dlatego tylko ten, kto otwiera się na życie jako całość i jemu służy, na przykład chroniąc je i pielęgnując.

Ale w życiu jest też przemoc. Życie rozwija się w konflikcie, na przykład o miejsce na słońcu, ale też w walce o pożywienie, które inne życie traci. Kto rzeczywiście żyje, stawia czoła również tej stronie życia. Nie unika jej. Rośnie w tym konflikcie i być może ponosi porażkę. Jednak zarówno jego wzrost jak jego porażka służą życiu w równym stopniu.

Do tego życia należy też śmierć. Stoi ona w służbie życia. Cokolwiek jej ulega, pozostaje zachowane dla życia jako całości.”

Bert Hellinger